Romanowowie

Justyśka

Ze wspomnień igumena Serafina Kuzniecowa:

Wielka Księżna Anastazja Nikołajewna była jeszcze całkiem młodą dziewczyną, dlatego też ciężko jest określić jej charakter i duchowe oblicze. Jest niczym ledwie rozkwitający kwiat cieplarniany, który nie miał możliwości zakwitnięcia z powodu nieuchronnego losu. Wyrosła na pulchne, pucołowate, wesoło dokazujące dziecko, nie przewidujące przyszłych rezultatów.
Była zwinniejsza od swych sióstr, mając przy tym także lepsze zdolności, jednak czasami rozleniwiała się w nauce. Jest to powszechnym zjawiskiem u uzdolnionych dzieci. Wyglądem przypominała bardziej swojego ojca i babcię, carycę Marię Fiodorowną. Można było zauważyć, że w jej dziecięcej duszy kryły się dobre oznaki szczerości i uczciwości.
Anastazja Nikołajewna pocieszała rodziców swoją szczerością, którzy rzadko mieli okazję spotkać te szlachetne cechy wśród otaczających ich ludzi.

olgasza

Justyśka

Nam przychodzi porównywać głównie ze zdjęć no i może z niektórych filmów archiwalnych, chociaż może to też wynikać z tego w którym roku zrobione zostały zdjęcia.
Na niektórych zdjęciach Anastazja mi przypomina Alix (zdaje mi się, że przez jej wcześniejsze lata) a na innych Mikołaja, albo jeszcze innym razem wydaje mi się, że podobna jest do kogoś zupełnie innego Wink

gamertr9

Chyba tego nie było, jeśli tak to poprawcie mnie.

W książce "Cztery siostry" jest mniej więcej taka anegdota
"Siostry zbierały jabłka w sadzie które miały zostać przeznaczone do ciasta. Mała Anastazja na przekór zakazom, wzięła i zjadła kilka jabłek. Potem jeszcze dumnie chwaliła się opiekunce jakie były pyszne. Dopiero tygodniowy zakaz wstępu do sadu poskromił jej temperament w stosunku do zbierania jabłek.

Justyśka

W czasie przedpołudniowej pauzy, około jedenastej, Aleksandra często spacerowała albo jeździła po parku z dziećmi i jedną ze swoich dam dworu, zazwyczaj z baronową Buxhoeveden, wtedy już honorową damą dworu, którą wszyscy nazywali Izą, albo z Triną Schneider. Zimą często jeździła z dziećmi dużymi czteromiejscowymi saniami. Mała Anastazja, która już wtedy uwielbiała błaznować, miała zwyczaj „wpełzać pod skórę z niedźwiedzia (...), siadać pod nią i gdakać jak kura albo szczekać jak pies”, naśladując Erę, złośliwego teriera Aleksandry słynącego z tego, że lubił gryźć w nogi. Niekiedy, gdy sanie mknęły naprzód, dziewczynki śpiewały, „caryca intonowała melodię”, a spod niedźwiedziej skóry akompaniowało jej „bum, bum, bum” Anastazji, która mówiła: „Jestem pianinem!”

Kiedyś, niedługo po przyjściu na świat Aleksego, Margaretta przyłapała Anastazję na wyjadaniu groszku palcami: „Upomniałam ją poważnym tonem: »Nawet maluszek nie je groszku paluszkami«. Popatrzyła na mnie i odparła: »Gdyby mógł, toby jadł – i stópkami też!«”

Anastazja „miała zakaz wstępu” na spotkania z Rasputinem, gdyż „nie mogła powstrzymać się od śmiechu, kiedy prawił albo czytał o kwestiach religii”, i nie potrafiła traktować tych rozmów poważnie.

Za czasów wojny:
Lubiła też „droczyć się jak dziecko”, ściągając na siebie pełne wyrzutu, ostrzegawcze spojrzenia Marii. (Nadal zdarzały im się kłótnie, podczas których – jak powiedziała Tatiana Walentinie Czebotariewej – często dochodziło do rękoczynów: „Gdy Nastazja wpada w szał, ciągnie [Marię] za włosy i wyrywa je całymi pasmami”)
- z "Czterech sióstr"

olgasza

Ze wspomnień Olgi Aleksandrowny:

Skończywszy trzynaście lat Anastazja zaczęła przybierać na wadze, mimo, że zażywała dużo ruchu. Oprócz tego była znacznie niższa od sióstr. Całkiem nieoczekiwanie straciła kompletnie chęć do nauki. Nauczyciele twierdzili, że z lenistwa. Ale nie byłam wcale tego taka pewna.Wydaje mi się, że książki same w sobie nie były dla niej niczym specjalnym. Bardzo chciała zetknąć się z prawdziwym życiem. Nie mogła znieść eskorty kozaków towarzyszącej im stale podczas przechadzek. Nie podobało jej się wiele innych rzeczy, ale nic nie było w stanie przygasić jej wesołości. Właśnie taką ją zapamiętałam - tryskającą energią, zwariowaną, śmiejącą się w głos - czasem bez żadnego konkretnego powodu - a to najlepszy śmiech na świecie. Była najweselszą z tego pokolenia Romanowów, i miała złote serce.

Justyśka

Takie śmieszki wyróżniają się na ponoć bardzo często bogatym życiem wewnętrznym, wrażliwością i częściej przez to podłapują potem jakieś stany melancholijne czy inne deprechy. Wszystko właśnie przez to że kumulują to wszystko w sobie a na zewnątrz właśnie sprawiają takie wrażenie jakby się niczym nie przejmowały, są takimi pozytywnymi wariatami. Mówię trochu z własnego przykładu i z obserwacji, ale wiadomo że niekoniecznie zawsze się to musi sprawdzać. Nie wiadomo jak to się miało u niej, bo z drugiej strony jakby nie patrzeć zaczęła dopiero dojrzewać więc mogła z tego całego "wariactwa" jeszcze wyrosnąć, ale ciekawe w sumie...

olgasza

Jedno jest raczej pewne: to była inteligentna, zdolna bestia Smile

Kiedyś, szczerze mówiąc, nie zwracałam na nią większej uwagi, ale po tych kilku ładnych latach, ilekroć czytam o OTMA, reszta tych dziewczyn jest jakby równa, nieszczególnie się wyróżniająca, a ona wyraźnie je trochę przerasta - poczuciem humoru, rzecz jasna, talentem komicznym i osobowością.

Justyśka

No tak to właśnie jest, bardziej zapamiętuję się takich "wariatów" których nieco rzadsze ceny i osobowość mają to do siebie, że taka osoba bardziej odstępuje od reszty i bardziej się przez to wyróżnia Very Happy

Z drugiej strony myślę, że nawet mając tylko wspomnienia innych osób, w tym nawet nie wiadomo jacy bliscy by to byli to nigdy nie wiadomo jaki ktoś jest wewnątrz. Gdyby pisały one pamiętniki a nie dzienniki to sprawa miałaby się jeszcze trochu inaczej. A ze wspomnieniami nieraz też różnie bywa, bo różnie ludzie zachowują się do konkretnych osób, jeszcze inny ktoś coś podkoloryzuje a bo go nie lubię, tamto itp., ja go tak widzę, no ale bądź co bądź jeśli większość ma podobne zdanie to cóż, coś w tym jest.

olgasza

Mnie szczerze mówiąc zaskoczyło, jak zapamiętała ją królowa Rumunii, pisząc, że Anastazja wg niej była nieśmiała i nieufna. Pierwszy raz widzę, żeby zrobiła na kimś takie właśnie wrażenie.
Ale to właśnie też wskazuje na to, że tak jak mówisz, jej osobowość była dużo bardziej skomplikowana i nie tylko błaznowanie było jej w głowie.

Justyśka

puma.domowa