Romanowowie

Justyśka

List od niejakiej A.P. Schneider do A. A. Dostojewskiego, Jałta, 12 kwietnia 1912 (prawdopodobnie wg starej daty):
Z vk.com

Wczoraj podeszły do mnie dwie dziewczynki, które podejrzewałam, że są młodszymi wielkimi księżnymi, z powodu wieku jak i dlatego, że podeszły bezpośrednio do mnie, przywitały się i podały ręce. Lecz jak tak rozmawiałam z nimi odrzuciłam swą pierwszą myśl i pomyślałam, że są to dzieci zwykłych śmiertelników; mówiły całkowicie czysto po rosyjsku, bez najmniejszego angielskiego akcentu, który jest obecny u arystokratycznych dzieci; kolejną rzeczą jaka naprowadziła mnie na fałszywy trop było to, że były ubrane nie tyle co zwyczajnie, lecz ubogo, chociaż schludnie, miały bardzo podniszczone oberżynowe spódnice, najwidoczniej od piasku i morskiej fali, wełniane bluzki i takie same czapki a także rozchodzone buty; rozważyłam sobie to wszystko, ustaliłam czy są to jednak księżne, zdecydowałam, że nie, ale myliłam się.

Justyśka

Z listów Wiery Konstantynowny do rodziców, Konstantego Konstantynowicza (KR) i Elżbiety Mawrikiewny o Marii i Anastazji:

7/20 listopada 1912, Pawłowsk
"Kochani Mamo i Papo, całuję Was i bardzo dziękuję Mamie za list.
Były dziś u mnie Maria i Anastazja, piłyśmy herbatę i się bawiłyśmy, Gieorgij też był z nami. Gieorgij i ja byliśmy Indianami, a Maria i Anastazja morskimi oficerami, oni nas brali w niewolę, a my od nich uciekaliśmy..."

10/23 listopada 1912. Pawłowsk
"Kochana Mamo i Papo! Były dziś u mnie z wizytą Maria i Anastazja, piłyśmy herbatę i bawiłyśmy się w chowanego, w Indian i lalkami. Anastazja była chora, Maria była siostrą miłosierdzia, a ja doktorem..."

2/15 grudnia 1912, Pawłowsk
"Całuję Cię i dziękuję kochana Mamo za wspaniały list, było mi bardzo miło, w dodatku teraz mi go przeczytali.
Kochana Mamo, były dziś u mnie Maria i Anastazja, gotowałyśmy obiad na kuchence dla dzieci. Ja mieliłam przez maszynkę mięso na kotlety, Gieorgij je przygotowywał, a Maria je smażyła. Anastazja robiła pierożki z mięsem, potem jeszcze robiliśmy jajecznicę, bliny i sporządzaliśmy czekoladę, a na herbacie wszyscy zajadali to co przygotowali. Igor też pił z nami herbatę i jadł to, co przygotowaliśmy, było bardzo wesoło, kuchcik pomagał nam gotować..."

olgasza

Ze wspomnień E. Dwinger'a "Za kolczastym drutem. Dziennik niemieckiego jeńca wojennego w Rosji 1915-1918":

"Pewnej soboty odbywa się wielkie sprzątanie. Uznaliśmy, że przyjedzie na kontrolę jakiś generał, a tu z hałasem wpada stadko dam. Starsza siostra lazaretu, jakaś szara przepiórka, dwie starsze panie, z wyglądu guwernantki i dwie młode dziewczyny.
- A teraz, Wasze Wysokości, pozwólcie pokazać wam naszego najmłodszego Huna! - słyszę słowa przepiórki.
Krew uderzyła mi do głowy. podeszły do mego łóżka, przyglądając mi się rozszerzonymi oczyma. "Oglądają mnie niczym małpę!" - myślę gorzko, zaciskam zęby i staram się nadać mojej twarzy arogancki wyraz. Niemniej zauważam, że obie dziewczyny są bajecznie piękne, niczym z obrazka, mają delikatne noski, wielkie rozpromienione oczy, łagodne kształtem usta.
(...)
Zapytałem jednego z sanitariuszy, i odpowiedział, że to były carskie córki, wielkie księżne Olga i Tatiana"

olgasza

Ze wspomnień o OTMA Marii, królowej Rumunii:

"Podobały mi się, były naturalne, wesołe, bardzo ze mną szczere, kiedy nie było w pobliżu ich matki. Przy niej zawsze uważnie obserwowały wyraz jej twarzy, by mieć pewność, że postępują jak należy.

Olga nie była piękna, jej twarz była zbyt szeroka i miała wysokie kości policzkowe, ale podobała mi się jej otwartość, a nawet pewna bezceremonialność.

Tatiana była wyższa i ładniejsza od sióstr, ale zachowywała się bardziej powściągliwie. Mówi się, że odziedziczyła charakter po matce i łączyła je szczególna więź i pełne zrozumienie.

Maria była niższa niż siostry i pulchna. Miała niewiarygodnie piękne oczy i miłą twarz, ale wszystko psuły zbyt pełne usta.

U Anastazji nie zapamiętałam niczego specjalnego, w jej twarzy nie było nic niezwykłego. Nie wiem dlaczego, wydawała mi się bardzo nieśmiała i nieufna.
Takie było moje pierwsze wrażenie, nie miałam kompletnie czasu, by poznać je lepiej."

olgasza · Wysłany: Nie 17:05, 12 Mar 2017 Temat postu:

Ze wspomnień Zachara Martynowa:

olgasza

OTMA w opinii swej ciotki, Kseni:

mdusia123

Jak to się różne opinie o ludziach różnie kształtują. Kolejny już raz czytamy, że ktoś Anastazję wziął za nieśmiałą, a nawet najbardziej dojrzałą z sióstr.

Justyśka

Zależy też z którego okresu jest ta opinia. I od kogo. Wiadomo, że ludzie z którymi spędzamy więcej czasu znają nas niby lepiej niż osoby którzy widzą się z nami raz na ileś. Ewentualnie ci drudzy mogą wyrobić sobie opinię o nas idąc myśleniem stereotypowym (np. przecież ona wygląda na taką sympatyczną osobę, nie uwierzę że może być taka i taka - i wymienia wady, no way). Albo ("wściekł się o coś, nie wiem nawet o co, więc zakładam że musi być strasznie nerwową osobą... "jest bardzo religijny" - a może chodzi do kościoła bo go rodzice pasem przymuszają). Zresztą każdy chyba w jakiś tam sposób zachowuje się inaczej do różnych osób.