Romanowowie

olgasza

(przeniesione ze starego forum)

Mally [Mala] Zimethbaum była młodą belgijską Żydówką polskiego pochodzenia, która trafiła do obozu zagłady Auschwitz-Birkenau wraz ze swą rodziną. Rodzice i rodzeństwo Mali poszli do gazu, ona zaś, śliczna, młoda, pełna życia dziewczyna, ocalała z selekcji na rampie, wybrana została na tzw. lauferkę, czyli gońca. Służyła nadzorującym obóz kobiecy esesmankom, szybko stała się postacią dobrze w obozie znaną. Stała zwykle w określonym miejscu, bez względu na pogodę, czekając, aż zostanie gdzieś posłana. Oprócz tego przydzielono jej jeszcze inną funkcję: kierowała ozdrowieńców z rewiru do pracy. Starała się przy tym przydzielać im lżejsze zajęcia, wiedząc jacy są osłabieni. Mając możliwość swobodnego poruszania się w obrębie obozu, Mala zyskała sobie mnóstwo przyjaciół, wszyscy ją kochali. Dla każdego miała dobre słowo, podnosiła na duchu, przynosząc wieści o klęskach Niemców na froncie.
W okropnej rzeczywistości obozu, gdzie co dzień setki osób traciły życie, a 4 krematoria nie nadążały czasem ze spalaniem zwłok pomordowanych, dwoje młodych ludzi zakochało się w sobie.
Mala zakochała się z wzajemnością w młodszym od siebie o kilka lat więźniu Polaku, Edku Galińskim, który pracował w komandzie instalatorów i miał możliwość wchodzenia do kobiecego obozu.
Edek był bardzo przystojny. Do Auschwitz przyjechał pierwszym transportem z Tarnowa, miał wówczas zaledwie 17 lat. W obozie wyrósł i zmężniał. Przeżył najcięższy okres początków Auschwitz i został tzw. starym numerem [poniżej tysiąca]; ktoś z takim niskim numerem nawet w niektórych esesmanach budził pewien respekt, traktowano go zwykle inaczej.
Edek i Mala spotykali się w ambulatorium w szpitalu więziennym; jeden z więźniów-lekarzy umożliwił im te spotkania. Esesmani nigdy się tam nie zapuszczali, bojąc się chorób zakaźnych.
Edek już od dawna obmyślał plan ucieczki z obozu. Miał uciec razem ze swym przyjacielem, Wieśkiem Kielarem. W tym właśnie celu postarał się o przeniesienie do innych robót, a także odkupił po kryjomu od jednego z esesmanów mundur i broń. Najpierw miał uciec Edek w przebraniu esesmana, potem przerzucić potajemnie mundur z powrotem do obozu, by w ten sam sposób mógł uciec Kielar.
Ale miłość pokrzyżowała te plany. Edek poprosił przyjaciela, by jego ukochana mogla uciec razem z nimi. Było przecież jasne, że prędzej czy później, jako Żydówkę, w obozie czeka ją śmierć. Kielar, początkowo rozczarowany, w końcu zgodził, by uciekła z Edkiem zamiast niego.
Był środek czerwca 1944 roku.
Edek przebrał się za esesmana w kartofelbunkrze, budynku, w którym trzymano żywność. Mala miała udawać więźnia, którego on eskortuje w drodze do pracy. Dla niepoznaki niosła umywalkę na głowie w ten sposób, że nie było jej widać twarzy. Kielar z trwogą obserwował zza drutów, jak jego przyjaciel i Mala wychodzą bez przeszkód przez główną bramę.
Szybko rozniosła się wieść, że uciekła para zakochanych. Początkowe osłupienie ustąpiło skrytemu uczuciu triumfu: ich ucieczka dała ludziom mnóstwo nadziei. Więc jednak Niemców można było przechytrzyć!
Jakim więc wstrząsem była wiadomość, która dotarła do obozu w lipcu - Edka i Malę schwytano i przywieziono do Auschwitz, gdzie mieli czekać na wyrok.
Siedząc w jednej celi z innym więźniem przez pewien czas, Edek opowiedział mu o wszystkim. Wraz z Malą dotarł aż do granicy ze Słowacją. W Bielsku Mala poszła do sklepu, chcąc spieniężyć trochę wyniesionego z obozu złota. Zwróciła tym na siebie uwagę żandarmów.
Czekający w pobliżu Edek poszedł po nią, widząc co się dzieje. Miał jeszcze szansę uciec, ale nie chciał jej zostawić.
Oboje zostali schwytani.
Siedząc w celi bloku nr 11 Edek pielęgnował portrecik Mali, narysowany kredkami przez pewną więźniarkę, a także pukiel włosów dziewczyny. Pozwolono im się zobaczyć na parę minut raz czy dwa. Co wieczór wygwizdywał dla Mali jedną i tę samą melodię, a ona odpowiadała mu tym samym ze swej celi.
Nadszedł wyrok z Berlina: Edek miał być powieszony, Mala spalona żywcem w krematoryjnym piecu. Odkąd Edek się o tym dowiedział, zaczął rysować czymś ostrym na ścianie celi portret Mali. Wyrył też swoje i jej nazwisko z datami.
W dzień egzekucji napisał do przyjaciela, przekazując mu kredkowy portret Mali, pukiel włosów jej i swoich. Powieszono go w Birkenau na szubienicy przy kuchni na odc. męskiego obozu, zwanym B II d.
Mala, gdy esesman czytał jej wyrok, podcięła sobie żyły w zagięciu łokcia kawałkiem żyletki. Gdy rzucił się na nią by ją powstrzymać, stało się coś niesamowitego: na oczach wszystkich uderzyła go w twarz. Rozwścieczony, złamał jej tę rękę.
Niemcy nie chcieli jej pozwolić umrzeć w ten sposób, kazali zabrać ją do ambulatorium i opatrzyć. Ale Mala gasła z każdą chwilą...
Zawieziono ją na taczkach do krematorium. Krążyły potem wieści, że litościwy esesman zastrzelił ją przed spaleniem.

Opisałam tę historię na podstawie książki "Anus mundi" Wiesława Kielara, przyjaciela Edka.