Romanowowie

Ta od Camusa

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22.01.1921, zmarł 04.08.1944
Pseudonimy (między innymi): Jan Bugaj, Piotr Smugosz, Krzysztof Zieliński, Jan Krzyski.

Urodził się 22 stycznia 1921 roku w Warszawie, w rodzinie, dla której ważny był rozwój intelektualny człowieka. Ojciec Krzysztofa, Stanisław, był krytykiem literackim, publicystą, historykiem literatury, ale też - jako syn byłego powstańca z 1863r. - czynnie uczestniczył w życiu politycznym kraju wiążąc się z Piłsudskim, po przewrocie majowym na znak protestu wobec działań Piłsudskiego przestał się angażować. Z kolei matka – Stefania z Zieleńczyków – wsławiła się w życiu kulturalnym Polski w okresie międzywojennym swoją działalnością oświatowo-pedagogiczną – była nauczycielką oraz autorką podręczników szkolnych, a także książek dla dzieci. Rodzice rozwijali w jedynaku (bo Krzysztof był ich jedynym żyjącym dzieckiem) zamiłowanie do literatury, a ojciec dodatkowo dbał o pielęgnowanie tradycji patriotycznych. Wydawałoby się, że Krzysztof w takiej atmosferze wzrastał bez trosk i zmartwień osiągając błyskawicznie sukcesy. Otóż nie – borykał się bowiem z wieloma problemami, aktualnymi również w życiu współczesnej młodzieży – często chorował (cierpiał na astmę) i głównie z tego powodu był pod stałą kontrolą matki. Pani Stefania bała się spuścić z oka ukochanego syna, co z kolei wzbudzało gniew jej męża, który uważał, że chłopak nie może być zbyt rozpieszczany. Krzysztof przeżył także długoletnią separację rodziców – mimo że państwo Baczyńscy pobrali się z miłości, życie małżeńskie nie układało im się dobrze. Syn pozostawał pod opieką matki – może właśnie stąd ta szczególna więź łącząca ich do ostatnich chwil życia Krzysztofa? Pani Stefania troszcząc się o zdrowie jedynaka, dbała, by należycie wypoczywał w wakacje i by – ze względu na astmę – zmieniał klimat, dlatego często bywał on w górach, w Bukowinie Tatrzańskiej, był również w Dalmacji.

Krzysztof Kamil uczył się w renomowanym Gimnazjum (później liceum) im. S. Batorego w Warszawie, ale nie był najlepszym uczniem. W szkole ścierały się różne orientacje polityczne – Baczyński stanął wówczas po stronie lewicy. Dopiero w czasie wojny zmienił swoje stanowisko.
Był chłopakiem nieśmiałym, rzadko z kimś się spotykał – zresztą nad jego życiem towarzyskim czuwała ciągle drżąca o niego matka starająca się uchronić syna od niestosownych znajomości. Pani Stefania mocno wierzyła w niezwykłe zdolności jedynaka i starała się rozwijać jego talent poetycki.

Wrażliwy, nieśmiały, wątłego zdrowia, trzymany pod kloszem Krzysztof – początkujący poeta, gdy tylko przyszła chwila próby, okazał się prawdziwym żołnierzem.
W 1939r. zdał maturę, wkrótce po niej, w lipcu, zmarł jego ojciec. Mimo wcześniejszych konfliktów małżeńskich, podczas choroby pana Stanisława, troskliwie opiekowała się nim jego żona. To był trudny czas dla Krzysztofa – odszedł zawsze szanowany przez niego ojciec.

1 września wybuchła wojna. Reakcją Baczyńskiego na rozgrywające się wokół niego wydarzenia były wiersze, w których dawał wyraz swoim rozterkom i budował apokaliptyczną wizję ówczesnego świata kontrastując ją z arkadią dzieciństwa.
Jednak czas wojny niósł ze sobą również piękne doświadczenia. Pod koniec 41r. Krzysztof poznał o rok młodszą od siebie Basię. Nie była to jego pierwsza, ale na pewno ostatnia i najmocniejsza miłość. Mimo sprzeciwu jego matki, ślub młodych odbył się 3 czerwca 1942r., po półrocznej znajomości. Pani Stefania nie lubiła synowej i to było przyczyną rozterek Krzysztofa – rozdartego teraz między dwiema najważniejszymi w jego życiu kobietami: matką i żoną. Dopiero po latach matka poety przyznała, że „Krzyś tak kochał swoją żonę, że jej śmierci by nie przeżył”.

Małżeństwo Baczyńskich rozkwitało, ich miłość promieniała. Ale nie zapominali o rzeczywistości. Trzy lata po maturze – w 1942r. – Krzysztof zdecydował się rozpocząć studia polonistyczne na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Nie był gorliwym studentem, chodził tylko na wybrane zajęcia – resztę przekazywała mu Basia, studiująca razem z nim. Pół roku później zrezygnował z nauki, bo – mimo wcześniejszych sympatii lewicowych - postanowił wstąpić do Grup Szturmowych Szarych Szeregów (podległych AK). Mimo słabego zdrowia i niezwykłego talentu poetyckiego, zauważonego już przez autorytety ówczesnego życia literackiego, Krzysztof postanowił wypełnić swoją powinność wobec ojczyzny. Uważał, że nie może postąpić inaczej, twierdził, że nie wystarczy tylko pisać. Okrucieństwo wojny, śmierć bliskich mu osób, getto warszawskie, do którego trafiła również jego rodzina ze strony matki (pani Stefania była Żydówką, ale ze względu na nietypowe rysy twarzy udało jej się uniknąć losu rodzeństwa), przygotowania do powstania – to nie mogło spotkać się z obojętnością wrażliwego człowieka. Wstąpił do batalionu „Zośka”, lecz, gdy powierzono mu funkcję szefa prasowego kompanii, odebrał to jako degradację i w lipcu 44r. przeniósł się do batalionu „Parasol”. 1sierpnia 1944r. rozpoczęło się powstanie, tego dnia Baczyński miał stawić się na odprawę przy ul. Focha. Zbyt późno przyszło odwołanie rozkazu i Krzysztof ze swoim oddziałem znalazł się poza plutonem. Nazajutrz przyłączył się do grupy przygotowującej się do odbicia Niemcom Pałacu Blanka.

Dwa dni później już nie żył. Zginął 4 sierpnia 44r., ale jego matka jeszcze długo poszukiwała syna wierząc w to, że on jeszcze żyje. Dopiero proroczy sen matki Basi skierował poszukiwania na właściwe tory. Zwłoki Krzysztofa odnaleziono w ruinach Ratusza. W styczniu 47r. zostały przeniesione na Cmentarz Powązkowski w Warszawie. W tej samej mogile pochowano Barbarę, która umarła 1 września 44r. od obrażeń głowy. W momentach świadomości zwierzała się: „Ja wiem, że Krzysztof nie żyje, to i ja nie chcę żyć”. Odeszła 1 września, trzymając w rękach tomik wierszy męża i jego dyplom ukończenia podchorążówki. Miłość Baczyńskich, wraz z ich nienarodzonym dzieckiem (Basia była w ciąży) spoczęła w grobie, ale przetrwała poezja Krzysztofa i legenda, którą stworzył. Matka Basi, Feliksa Drapczyńska, po wielu latach od zakończenia wojny wyznaje: „Kiedy jest mi źle, czytam te wiersze i teraz dopiero je rozumiem… To są moje wnuki, te jego wiersze. To tylko mi zostało. Tym żyję…”

pooka

Bardzo lubię jego wiersze. Dość ciężkie, ale bardzo ładne (nie mam głowy do poezji).

A czy na tej trzeciej ikonie w twoim podpisie jest Richard Armitage czy tylko mi się wydaje?

Krokiecik

Na apelu z okazji rocznicy odzyskania niepodległości, moja koleżanka Karolina tak wyrecytowała "Elegię o chłopcu polskim" że w oczach miałam ogromne łezy. Osobiście też lubię KKB, i stwierdzam że był bardzo, ale to bardzo przystojny Smile

olgasza

Ja się muszę przyznać, że do poezji w ogóle mam dość obojętne podejście. Ale Baczyńskim zafascynowałam się swego czasu bardzo silnie, nazbierałam nawet książek o nim autorstwa pana Wiesława Budzyńskiego, który o Krzysztofie wie chyba absolutnie wszystko.
Zafascynował mnie ten kruchy, romantyczny chłopiec w szaliku, piszący wiersze, i dzięki Budzyńskiemu zaczęłam drążyć jego biografię.
Faktem jest, że nawet gdyby Krzysztof przeżył Powstanie, mógł po wojnie zginąć z rąk UB, które notabene, nic nie wiedząc o tym, że nie żyje, przyszło go aresztować.

Nieprzeciętna postać i z pewnością wielka strata dla polskiej literatury. Zdążyli się na nim i jego talencie poznać ludzie mu współcześni, znał go i cenił sam Miłosz, Iwaszkiewicz i inni.

Ta od Camusa

olgasza

Moniko, na allegro kupisz łatwo, i to za niewielką cenę "Miłość i śmierć Krzysztofa Kamila", naprawdę warto. "Testament..." jest jak dla mnie dopełnieniem tej pierwszej, ale rzecz jasna, też dobrze mieć Smile

Ta od Camusa

W takim razie polować będę, a i mam nadzieję, że Mikołaj coś Krzysiowego przyniesie Mr. Green

Tutaj macie skany z książki B. Wachowicz "Gawęda o bohaterach "Kamieni na szaniec":
[link widoczny dla zalogowanych] <- krótko o piosenkach Kamila
Ale tu już cały rozdział o nim:
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
Cóż, widzę, że mamy z Krzysiem podobne spojrzenie na edukację, choć on miał awersję do matematyki, a ja do rosyjskiego

Miłego czytania! Mr. Green

pooka

Toska

Jedyne, co mogę zrobić to zacytować moją wypowiedź z innego forum, którą to Camusowa dama już z pewnością czytała, zatem proszę bardzo:

Cóż mogę powiedzieć? Będąc Barbarą Baczyńską Proszę o wybaczenie nadania sobie tego tytułu, ale usprawiedliwie się mówiąc, iż sama go sobie nie nadałam, ale (nie)szczęśliwie się przyjął i kilka osób już tak mnie nazywa. mogę tylko powielać wszelakie komplementy płynące pod adresem Krzysia. Krzyś to najgenialniejszy, najcudowniejszy poeta, dla mnie jego poezja to czysty geniusz, kocham jego wiersze, jego osobę, jego wszystko (w końcu jestem jego żoną! Very Happy

). No, to chyba wystarczy. Wszelkie pytania możecie jednak do mnie kierować, haha.

Ostatnie zdanie również do Was kieruję. Obawiam się, że tragiczny ze mnie człowiek. Człowiek, który odwiedza grób Krzysia i Basi, gdy tylko może, przeczytał wszystkie książki na jego temat, a ostatnio raczył nawet wpaść w otchłań rozpaczy, dowiadując się o wizycie pana Budzyńskiego w swoim mieście, człowiek ów, który na tym forum obrał sobie nick Toska skrycie podkochuje się w Krzysiu, ale przecież nigdy się nie przyzna, że oprócz miłości do wierszy, do postaci poety, obdarza miłością również jego wygląd. Dziękuję, dobranoc Mr. Green

olgasza

Ech, Toska, Toska... tzn. Basiu Baczyńska Smile

Właśnie sobie niedawno sprawiłam kolejną książkę o Krzysztofie, właściwie bardziej dla pięknych zdjęć niż jej treści, bo w treści nie ma nic odkrywczego, za to zdjęcia...

W każdym razie jest tam dział poświęcony Barbarze, i jeszcze jeden - poświęcony innym dziewczynom w życiu poety. No i trzeba przyznać, że kochliwy był z niego chłopaczek. Smile

Ale zdaje się, że i tak najważniejszą kobietą w życiu Krzysztofa była matka.

Ta od Camusa

Jaka to książka Olgasza? Pochwal się, wzbudź we mnie zazdrość Smile

Wiecie coś więcej na ten temat:
http://www.youtube.com/watch?v=puuC_ZYy_KA
UWAGA: chusteczki niezbędne!

olgasza

No no, świetnie się ten film zapowiada. Na coś dużo lepszego niż ten poprzedni, którego jakoś nigdy nie polubiłam. Będzie na co czekać.

A książka to album z serii Wielcy Polacy, nic szczególnego w sumie, gdyby nie to, że jest tam trochę wyjątkowej urody fotek, ale i tak cieszę się, że ją mam Smile

Ta od Camusa

Może będziemy mieli szansę zobaczyć ten film. Co prawda na Stopklatce pisano o braku pieniędzy, ale na forum filmwebu pojawiła się informacja jakoby dofinansowanie dostali. Trzymamy kciuki!

Ale ta książka Olgaszko ma tylko 47 stron! Toż to brulionik a nie książka!

olgasza

Wiesz, to jest raczej coś do oglądania, nie czytania. Tekstu w niej jak na lekarstwo, ale brulionikiem bym jej raczej nie nazwała, rozmiary ma całkiem spore, nawet nie mieści mi się z innymi książkami na półce, musiałam jej wyszukać dogodne miejsce:)

Ta od Camusa

A więc może i ja się na nią skuszę Smile