Romanowowie

olgasza

Ukochanym psem Mikołaja I był stary spaniel imieniem Huzar, sypiał koło łóżka cara. Ulubieńcem Aleksandra II był pies Milord, z którym się nawet fotografował. Aleksander III, jak wiadomo, miał psa Kamczatkę.

Romanowowie lubowali się też w koniach i miewali swoich ulubieńców. W pogrzebie Aleksandra I uczestniczyły 2 jego konie, wałach Tołstoj i kobyłka Atalanta.
W Carskim Siole powstał cmentarz dla koni. Autorem nagrobków był mistrz Stepan Anisimow. Powstało ich aż 122. Spoczywają tam m. in. Flora - ulubienica Mikołaja I (jeździł na niej pod Warną), Kobe - koń Aleksandra III, a także jego Lord - koń który podobno posłużył rzeźbiarzowi Paolo Trubeckiemu za wzór konia do petersburskiego pomnika Aleksandra III.
Ostatniego konia pochowano w Carskim Siole w 1915.

(ze statehistory)

***
Co do kotów Romanowów:
Olga Nikołajewna, córka Mikołaja II, miała kociaka imieniem Waśka, carewicz Aleksy - Żubrówkę, ale wspominany jest także kot syjamski, należący do Marii Nikołajewny.
Koty, w odróżnieniu od psów, po rewolucji nie pojechały z rodziną Romanowów na Syberię. Zostały.

Jak wspomina Czebotarewa:
"Z kotami był dramat. Kuchnia była zamknięta i nie były ich czym nakarmić, w pałacu nie było żywej duszy. W dniu, w którym przyjechała tam Geringer, nieszczęsne wygłodniałe zwierzaki rzuciły się do niej u drzwi... Ponure wrażenie, martwy pusty pałac, wszystko pozamykane i tylko 3 koty przemykające niczym cienie.

Potem znaleziono im nowe domy.

puma.domowa

Dobrze, że znaleźli im nowe domy, przynajmniej nie zostały bezdomnymi kotami. Nie spotkał ich też los podobny do carskich psów. A co do Żubrówki to gdzieś czytałam, ze była łaciata (swoją drogą spryciarz mały, słuchał rozmów w Puszczy Białowieskiej i wybrał oryginalne imię dla kota- co to Podlasie robi z ludźmi Wink

)

olgasza

puma.domowa

[quote="olgasza"]

olgasza

Ze wspomnień Olgi Aleksandrowny o zwierzętach w Gatczynie:

"Był taki czas, że mieliśmy oswojoną wilczycę. Zachowywała się zupełnie jak pies i była do mnie bardzo przywiązana. Mogłam z nią spacerować, była posłuszna i lojalna. Wystarczyło, że zagwizdałam, przybiegała i zaczynała się przymilać. Czasem mogłam ją zabrać do swego pokoju. Zachowywała się lepiej niż jakikolwiek pies i była zwinna niczym tygrysica. Jeśli pozwalałam jej wskoczyć na biurko, robiła to jednym niesamowitym susem i uważała przy tym, żeby niczego nie strącić. Chciałam ją trzymać w domu, ale pachniała tak paskudnie, że nie mogłam, mimo całej mojej miłości do niej. Zbudowaliśmy jej dużą zagrodę w ogrodzie. To była jej posiadłość z drzewami, przepływała tamtędy nawet rzeka.
Jak tylko przekraczałam ogrodzenie, skakała z radości, a kiedy do niej podchodziłam, stawała na tylnych łapach (była wyższa ode mnie) i w zachwycie lizała mnie po twarzy. Była taka silna, że wszystkie psy się jej bały i uciekały na jej widok. Było to trochę tragiczne, bo była nieszkodliwa i zawsze chciała się z psami zaprzyjaźnić, ale one kompletnie nie rozumiały jej intencji.
Mieliśmy też wiewiórkę, była z nami chyba przez kilka lat. Zwinne małe zwierzątko lubiło nam skakać na głowy i ramiona, była bardzo żywiołowa i przywiązana do nas. A także bardzo szczęśliwa, miała dla siebie cały pokoik, przynosiliśmy jej tam orzechy.
Raz mieliśmy rysicę. Przypominała dużego kota i przywiązana była całkiem jak kot, ale nigdy tak naprawdę jej nie ufałam. Uwielbiała bawić się moimi robótkami, rwąc kłębki wełny na kawałeczki, a potem kulała się na podłodze w beznadziejnej wełnianej plątaninie.
W Gatczynie mieliśmy dużo dzikich zwierząt. Bawiliśmy się z nimi póki były małe. Gdy wyrastały, musieliśmy się z nimi rozstać.
Mieliśmy dużo małych niedźwiadków, które poiliśmy mlekiem z butelek i miodem. Dorosłe lądowały w petersburskim zoo.
Jeden z nich, niedźwiedzica imieniem Maszka, była z nami dłużej niż inne. Była bardzo duża i silna. Misza ją uwielbiał, z wzajemnością. Codziennie się ze sobą siłowali. Misza był nie tylko najsilniejszy, ale i najzwinniejszy i zawsze z Maszką wygrywał. Pewnego razu jednak siłowali się wyjątkowo długo i kiedy Misza w końcu wstał, otarł pot z czoła i powiedział:
- To już ostatnie zapasy z Maszką, ona się robi za silna!
Następnego dnia wywieziono ją do zoo.
Oboje wraz z Miszą płakaliśmy, żegnając się z nią, a Maszka oglądała się na nas długo, gdy odjeżdżała, jakby chciała powiedzieć: "No co wy!... Tak się nie robi starym przyjaciołom!"

olgasza · Wysłany: Pon 11:50, 18 Mar 2013 Temat postu:

Trochę jak dla mnie nietypowe zdjęcie Mikołaja Smile

wiadomo, jak lubił psy, w ogóle wydaje mi się, że Romanowowie woleli psy, a tu proszę, Mikołaj głaszcze kota Very Happy

olgasza

Samojed Miszy
spójrzcie na firmową ramkę - warszawskie atelier Jana Mieczkowskiego Smile

olgasza

olgasza

olgasza

olgasza

Anastazja ze swym pieskiem zwanym Schwibzik

olgasza

Pupilkiem rodziny Władymirowiczów był boston terrier imieniem Spot.

Justyśka

W przypisach "Czterech sióstr" jest taka ciekawostka odnośnie tego czy to aby Aleksy był w sumie właścicielem Żubrówki, jest jeszcze mowa o Oldze:
"Kotkę Zubrowkę dał Aleksemu w Stawce - kwaterze głównej Naczelnego Dowódcy - w 1916 roku generał Wojejkow, jeden z zaufanych podwładnych cara. Zob. A Bochanow, Aleksandra Fiodorowna, Moskwa 2008, s 286. Kwestia, kto był jej właścicielem, pozostaje niejasna. W listach do Katii Zborowskiej Anastazja wspomina o niej jako o własności Olgi; zob. np. list z 8/9 czerwca: "Kotka Olgi ma dwa kocięta, takie śliczne, że chciałoby się je zjeść; jedno rude, a drugie szare", oraz list z 26 czerwca:"Kotka Olgi Zubrowka (z Mohylewa, pamiętasz?) (...) ma dwa małe kotki", EEZ" (skrót od Ekaterina Erastovna Zborowka, listy 1917-1918)

olgasza

olgasza

fragment z listu Aleksandra III do MF, z kwietnia 1892:

"Nikogo dziś nie zaprosiłem. Zakąskę zjadłem sam, u siebie w gabinecie. W takich chwilach do towarzystwa przydałby się choćby pies. Człowiek nie czułby się taki samotny.
Z jakim ja żalem myślę o moim biednym, kochanym Kamczatce, który mnie nie odstępował nawet na krok, wszędzie za mną chodził. Nigdy nie zapomnę tego wspaniałego, wyjątkowego psa! Mam łzy w oczach, gdy o nim myślę, wiem, że to głupie, ale cóż robić, to silniejsze ode mnie! Czy mam choć jednego tak bezinteresownego przyjaciela wśród ludzi? Nie. I mieć nie będę!
A Kamczatka był właśnie tego rodzaju przyjacielem."